Op donderdagmiddag heb ik een vaste tijdsinvulling nl. het openhouden van een gezellig cadeauwinkeltje ’t één & ‘t ander. Er komen heel veel verschillende klanten over de vloer. Ze zijn op zoek naar een uniek cadeau, springen binnen om te curieuzeneuzen 😉 of om gewoon hun verhaal te vertellen.
Op één van die donderdagen was ik potjes confituur aan het inpakken toen ik een dame zag staan voor het etalageraam. Ze nam haar bril uit haar handtas om ons gamma in de etalage te bekijken. Ik dacht eerst dat ze het vernieuwde reclamebord wou lezen, maar zag toen dat ze vooral oog had voor het keramiekaanbod. Ze bleef even staan kijken. Ik twijfelde of ik haar zou uitnodigen om binnen te komen, maar dacht bij mezelf dat ik dat zelf niet zo leuk zou vinden. Ik liet haar verder kijken en toen stond ze plots in de winkel. Ze vroeg me wat dat keramiek wezentje in de etalage eigenlijk was. Ik vertelde haar met een lach dat iedereen daar iets anders in zag. Met de woorden die Charlotte me ooit vertelde, vertelde ik haar dat je het niet kan zien want zijn muts zit over zijn gezicht. Dus of het nu een kabouter is of een heksje, dat kiest iedereen zelf.
De ‘kabouter’ in de etalage was ons laatste stuk en alsof ik voelde wat die mevrouw nodig had, zei ik dat hij speciaal op haar zat te wachten. Haar blik veranderde en meteen was ze overtuigd: ‘Aja, dan doe ik die zeker mee’.
Dit moment beschrijft waarom ik elke donderdag in de winkel sta. De warmte die op dat moment tot bij me komt, is onbeschrijflijk. Het vormt een heel echt verhaal, gemaakt door een persoon met een kwetsbaarheid voor een persoon met een kwetsbaarheid en verkocht door een persoon met een kwetsbaarheid…
Wat ben ik blij dat ik hier een schakel in mag zijn.
Een trotse vrijwilligster